போக்சோ என்னும் என்கவுண்டர்

போக்சோ என்னும் என்கவுண்டர்

 அமைதி, ஒழுக்கம், அப்பழுக்கற்ற அன்பு நிறைந்திருந்த நம் முன்னோர்கள் வாழ்ந்த பூமியின் இப்போதைய நிலை மிகவும் கவலைக்குரியதாக இருக்கிறது.

 யுத்த சப்தம், இரத்தக்களறி, அருவருக்கத்தக்க மனித நடவடிக்கைகள், சூது, சூழ்ச்சி, அசிங்கமான உறவுகள் என நாஸ்டர்டாம் கணிப்புகளை மிஞ்சி, அகிலத்திரட்டு பதிவுகளை விஞ்சி மனிதனின் வாழ்க்கை “உயிருடன் நரகம்” என்ற நிலைக்குப் போய்விட்டது. பைபிள், திருக்குர்ரான், பகவத் கீதை, பௌத்த சிந்தனைகளை புறந்தள்ளிவிட்டு பிரளயப் பாதையில் மனிதன் பயணிக்கத் துணிந்து விட்டான்.

 சிரச்சேதம், தூக்கு, மாறுகை மாறுகால், கல்லெறிந்து கொல்லுதல், விஷவாயு, சுட்டுக் கொல்லுதல், மின்சாரம் பாய்ச்சுதல், பொது வெளியில் உயிரெடுத்தல் என பல பல தண்டனைகள் மனித குலத்தை தண்டிக்க, மனிதனே கண்டுபிடித்ததை படித்திருக்கிறோம், பார்த்திருக்கிறோம். மேற்கத்திய தண்டனை முறையான “கில்லட்டின்” எனப்படும் தலை வெட்டும் இயந்திரம் பற்றியும் கேள்வி யுற்றிருக்கிறோம்.

 முன்னாள் போலீஸ் டிஜிபி வால்டர் தேவாரம் தமது சுய சரிதை புத்தகமான “மூணாறு முதல் மெரினா வரை” யில் தாம் பணிக்காலத்தில் செய்துள்ள என்கவுண்டர்களை வெளிப்படையாக விவரித்துள்ளார். அதற்கான காரண காரியங்களையும் விவரித்துள்ளார். தற்போது வெளிவந்துள்ள ரஜினியின்  “வேட்டையன்” திரைப்படமும் என்கவுண்டர் குறித்ததே.

சகித்துக் கொள்ள முடியாத ஒருவருக்கு முடிவு கட்டவோ, தற்காப்புக்காகவோ, தப்புதலை தடுக்கும் போதோ என்கவுண்டர் என்னும் சம்பவம் நடக்கிறது. இது திட்டமிட்டதா அல்லது ஏதேச்சையானதா என்ற விவாதம் நாடெங்கும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. மனித உரிமை பேசுபவர்கள், அதற்கான சட்டம் எல்லாம் இருந்தும் துப்பாக்கி சத்தம் ஆங்காங்கே கேட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கிறது. “இது நரகாசுர வதம், தேவையான ஒன்றுதான்” என்கிறது அதனை ஆதரிக்கும் கூட்டம். இது முற்றிலும் தவறானது என்கிறது ஒரு ஜீவகாருண்ய கூட்டம். சுட்டுக் கொல்லப்பட்டவருக்கும் மனைவி, மக்கள், வாழும் ஆசை என எல்லாம் இருந்திருக்கும். அவர் இறந்ததால் குடும்பத்திற்கு கஷ்டம். பிள்ளைகள் படிப்பு, கல்யாணம், பாதுகாப்பு எல்லாமே கேள்விக்குறியாகி விடும். இந்த வலி ஆழமானது. இந்த வலிக்கு மருந்தே கிடையாது.

 ஆனால் சமீப காலமாக ஒரு என்கவுண்டர் வேறு முகவரியில், வேறு அடையாளத்துடன் சமூகத்தில் ஊடுருவியுள்ளது. அதுதான் “போக்சோ என்னும் என்கவுண்டர்”. குழந்தைகள் பாதுகாப்பிற்காக உருவாக்கப்பட்ட சட்டம் தற்போது நல்லவர்களையும், ஒழுக்கமானவர்களையும் அசிங்கப்படுத்த சுயநலவாதிகளால் பயன்படுத்தப்படுகிறதோ என்ற அச்சம் ஏற்பட்டுள்ளது. சிறார் பாதுகாப்பிற்கான சட்டம், தவறாக நடக்காதவர்களையும் சமூகத்தில் அசிங்கப்படுத்தவும், அந்நிய படுத்தவும் பயன்படும் ஒரு கருவியாக விடுமோ என்ற பேரச்சம் நிலவுகிறது. போக்சோ குறித்த பயம் குழந்தைகளை சீரழிப்பவர்களுக்கு இல்லை. மாறாக ஆசிரியர்கள், மருத்துவர்கள், குழந்தைகளுக்காக தமது தொண்டால் பொழுதை அளப்பவர்களுக்கு இந்த பயம் கவ்வியுள்ளது. மடியில் கனமில்லாதவருக்கு பயம் எதற்கு என்பார்கள். அந்த கூற்று இங்கு பொய்யாகி விடுமோ என்ற சமுதாயச் சூழல். இந்த “போக்சோ என்கவுண்டரில்” ஒரு குற்றமற்றவர், ஒழுக்கமானவர், மானஸ்தர் மாட்டப்படும் போது அவர் உயிருடன் இருக்கும் போதே நடைப்பிணமாகிவிடுகிறார். சில சமயங்களில் குடும்பத்துடன் உயிரை மாய்த்துக் கொள்ளும் சூழல் வரலாம். கட்டிய வீடு, வாழ்ந்த ஊர் எல்லாவற்றையும் விட்டுவிட்டு வெளியேற வேண்டிய அவமானம். குற்றம் சுமத்தப்பட்டவரை ஊரார் சொல்லும் இழிச்சொல், கிண்டல், கேலி!

 ஒரு மருத்துவர் இனி ஒரு குழந்தைக்கு சிகிச்சை அளிக்கும் போதும், ஏன் அறுவை சிகிச்சையின் போதும் அந்த அறுவை சிகிச்சை அரங்கில் பெற்றோரை வைத்துக் கொள்ள வேண்டியுள்ளது. ஆசிரிய பெருமக்கள் காலை முதல் மாலை வரை அவர்களுக்கு இப்போது எல்லாம் எமகண்டமாக தோன்றுகிற அவல நிலை. எந்த குழந்தையால், எந்த பெற்றோரால் மானம் போகுமோ என்ற கவலை! உரக்கப் பேசும் ஒரு உண்மையான ஆசிரியரை ஒரு மட்டமான மனிதர் பொய்க் குற்றச்சாட்டால் மாட்டி விட முடிகிறது. சமூகத்தில் கௌரவமாக வேலை செய்யும் ஒரு மருத்துவரை எளிதாக மானபங்கப்படுத்த தோதுவாக இருக்கிறது சூழல்.

 அயோக்கியர்கள் எல்லா துறையிலும் இருக்கிறார்கள். ஆசிரியரும், மருத்துவரும் சாதாரண மனிதர்கள் தானே. அங்கும் சில கெட்ட புத்திக் காரர்கள் இருக்கத்தான் செய்வார்கள். முன்னரெல்லாம் ஒரு இளம் பெண்ணும் இளைஞனும் தனியாக நின்று பேசிக் கொண்டிருந்தால்தான் சந்தேகப்படுவார். இப்போது ஒரு ஆணும், சிறுவனும், பெண்ணும் சிறுமியும் பேசுவதையே உலகம் சந்தேகக் கண்ணோடு பார்க்கும் வகையில் போக்சோவின் அறிமுகம் போபால் விஷவாயு தாக்கியதை காட்டிலும் தாக்கி வருகிறது. ஒரு பெண் ஆசிரியரும் ஒரு மாணவியும் சகஜமாக பேச முடியாத மனோநிலை உருவாகியுள்ளது. இனி ஒரு பள்ளி செல்லும் சிறுவனை, லிப்ட் கேட்கும் ஒரு பையனை பைக்கில் ஏற்றிச்சென்று எவரும் பள்ளியில் விட முடியாது. பேச்சு, ஸ்பரிசம், பார்வை தவறாகப் புரியப்பட்டாலே உதவப் போனவருக்கு ஆபத்துதான். காப்பகங்கள், கருணை இல்லங்கள், விடுதிகள் நடத்தும் கன்னியாஸ்திரிகள், குருமார் தற்போதைய சூழ்நிலையை கண்டு மிகவும் வேதனைப்படுகின்றனர். “பள்ளியில் பிரம்படி வாங்காதவர் சாலையில் லத்தியடி வாங்க வேண்டி வரும்” என்போம் முன்னர். இனி ஆசிரியர்களும் மாணவ மாணவிகளை அடிக்க முடியாது. ஏன் கண்டிக்கவோ, திட்டவோ முடியாது.

“முருங்கையை ஒடித்து வள- பிள்ளையை அடித்து வள” என்ற சொல்லடையெல்லாம் இனி ஆகவே ஆகாது. கண்டிப்பாரற்ற பிள்ளைகள் எதிர்காலம் என்னவாகும்? முன்னரெல்லாம் சிறுவர் சீர்திருத்தப்பள்ளியில் களவு, திருட்டு, ஜெப்படி, தெருச் சண்டை, கஞ்சா விற்பனை என பையன்கள் இருப்பர். இப்போது 15, 16, 17 வயது பையன்கள் வேறு குற்றத்தில் அங்கு இருக்கின்றனர். கொரோனாவுக்கு பிறகு இளம் வயது குற்றங்கள் அதிகரித்துள்ளன. போக்சோ பிரிவில் வழக்குகள் பதிவு செய்யும் காவல்துறை மீது முழுமையாக குற்றம் சாட்ட முடியாது. சந்தர்ப்ப சாட்சியங்கள், வாக்குமூலம், வற்புறுத்தல், கர்வம், அரசியல், சாதி மத துவேஷம், அற்ப சண்டைகள், வஞ்சம் என பல மூலக்கூறுகள் இதில் உள்ளன. அடிப்படை பொது விழிப்புணர்வு, பெற்றோருக்கான பிரத்தியேக விழிப்புணர்வு, பிள்ளைகள் போக்சோவை தவறாக பயன்படுத்தாதிருக்க வீடு மற்றும் பள்ளிகளில் விழிப்புணர்வு உடனடியாக அரசு தரப்பிலும், கல்வி நிலையங்கள் தரப்பிலும் செய்தாக வேண்டும். “வேலியே பயிரை மேய்கிறது” என்பதை உண்மையாக்கும் வகையில் குழந்தைகள் நலம் மற்றும் பாதுகாப்பை உறுதி செய்யும் ஊழியர்கள், அதிகாரிகளே குழந்தைகளுக்கு எதிரான செயல்களில் கமுக்கமாக ஈடுபடுவதும், மாட்டுவதும், தப்பிப்பதும் என தகவல்கள் கிடைக்கின்றன. போக்சோ தவறாக பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதை யாரும் மறுக்க முடியாது.போக்சோ வழக்கு போடப்பட்டு  திருமணம் செய்து கொண்டவர்களும் ஏராளம்.

 எய்ட்ஸ் நோய்க்கு செய்த பிரச்சாரத்தை விட போக்சோ சட்டம் பற்றிய பிரச்சாரம் 10 மடங்கு பெரிதாக செய்தாக வேண்டும். நல்லவர்களை கம்பி எண்ண வைக்க “சாதி சொல்லி அழைத்தார்” என முன்னரெல்லாம் பொய் வழக்கு போடுவர். அதுபோல இப்பொழுது “போக்சோ”.

 ஒரு மாமரத்தில் ஒரு காய் வெம்பினால் அது இயற்கை. ஒரு காய் பருவத்திற்கு முன்னரே பழுத்து விட்டால் பிஞ்சிலே பழுத்தது என்போம். மரத்திலுள்ள பெருவாரியான காய்கள் பருவத்திற்கு முன்னரே பழுத்து விட்டால் பழுது மரத்திலா? மண்ணிலா? அதுபோலத்தான் மைனர், மேஜர் வயது வரம்பை மறுசீராய்வு செய்ய வேண்டும். பள்ளிகளில் சீருடை ஒழுங்காக இருத்தல் வேண்டும். போதனை வகுப்புகள், ஒழுக்கக் கல்வி படிப்பினை தரும் கதைகள், பாலர் வகுப்பிலிருந்து உடனடியாக துவக்கப்பட வேண்டும். ஒழுக்கமுடைய அலங்காரம் பற்றி போதிப்பவர்கள் முதலில் ஒழுக்கமான நேர்த்தியான உடையணியப் பழக வேண்டும்.

மருத்துவர்கள்- நோயாளிச் சிறுவர் சிறுமியர், ஆசிரியர்- மாணவர், விடுதி வார்டன் – தங்கியுள்ள சிறுவ சிறுமியர் என எல்லோருக்கும் “லட்சுமணன் கோடு” பற்றி தெரிந்திருக்க வேண்டும், இராவணர்கள் எங்கே இருப்பர், எப்படி வருவர், வரம்பு மீறுவது எத்தகைய தவறு, அதன் விளைவுகள் எவ்வாறு இருக்கும் என்று தெரிந்திருத்தல் இக்கால அவசியம்.

 வக்கிரத்தின் உக்கிரத்தின் விளைவுகள் பிள்ளைகளுக்கும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அதற்காக பால் மணம் மாறாத பச்சிளங் குழந்தைகளுக்கும் சரியான தொடுதல் தவறான தொடுதல் குட்டச், பேட்டச் பற்றி சொல்லிக் கொடுக்கிறோம் என்ற வரம்பு மீறல் பள்ளிகளில், கருணாலயங்களில், ஆசிரமங்களில், குழந்தைகள் இல்லங்களில் பேசுவது இருதரப்பு உறுத்தலாகவே இருக்கிறது.

 சரியான சட்டங்கள் இயற்றப்பட வேண்டும். சட்டங்கள் தொலைநோக்குப் பார்வையோடு மட்டுமின்றி தனி மனித உரிமை மீறல் இல்லாமல், தாய் – தந்தை- குரு-மருத்துவர்- சேவைகளால் வாழ்நாள் முழுக்க பொழுதளப்பவர் மனம் நோகாதவாறு, சேவை புரிபவர்களை உதாசீனப்படுத்தாதவாறு உருவாக்கப்பட வேண்டும். தவறானவர்கள் தண்டிக்கப்பட வேண்டும். கருணையாளர்கள் காக்கப்பட வேண்டும். நல்ல ஆசிரியர் அசிங்கப்படக்கூடாது. மக்கள் சேவையாற்றும் மனிதநேய மருத்துவர் தவறு செய்யாமல் அவமானப்படக்கூடாது. குழந்தைகள் இல்லம் நடத்துபவர்கள் காரணமின்றி களங்கப்படக்கூடாது. போக்சோ என்னும் அஸ்திரம் நிஜமான குற்றவாளிகளை நிர்மூலமாக்கட்டும்.

பூ.திருமாறன், சமூக நல ஆர்வலர், வெங்காடம்பட்டி -62 74 15, தமிழ்நாடு.